Brief aan mijn oudste: 6 jaar

Lieve Matthias,
Twee jaar geleden startte ik de traditie om je elk jaar een brief te schrijven. Dus hier komt de volgende.

Lieve eerstgeborene,
Door jou werd ik een mama. Dit is ondertussen zes jaar geleden en dat kan ik moeilijk geloven. Waar is die tijd toch naartoe?!

In die zes jaar leerde ik je steeds beter kennen. Wat ben je een super grote broer voor je twee kleinere broertjes. Je wil ze voor een stuk zelfs mee helpen opvoeden. Zo deel je hartjes uit als ze flink zijn en donkere wolken als ze hun kuren tonen. Maar vooral help je hen waar je kan. Dit is zo’n mooie eigenschap.

Je bent een gevoelige jongen, maar dat is oké.  Als iets niet direct lukt, dan word je erg onzeker. Terwijl je het wel kan, gewoon even proberen. “Zou het wel lukken mama?” vraag je vaak aan mij. Dan zeg ik dat het vast wel lukt. Dat je moet denken dat je het kan en dat het dan beter gaat. Zo ging het ook met het zwemmen. Je kon al een paar weken zwemmen, maar durfde het laatste blokje in je handen niet te lossen. Uiteindelijk deed je het wel en dat maakte me zo trots. Je overwint steeds jezelf. En wij staan natuurlijk zo hard mogelijk te supporteren.

De kleutertrekken verdwijnen langzaam maar zeker. Zo schrik ik soms hoe groot je al bent en hoeveel je al kan. Maar hoe groot ook, ik hoop dat we nog heel lang blijven knuffelen. Want zo kom je elke avond op mijn schoot zitten voor ons momentje. Dat vind ik heel fijn. Hopelijk ben ik er genoeg voor je, want je twee andere broers durven soms met alle aandacht gaan lopen. Wat ben je een gemakkelijk kind, een rustige kerel die graag tekent en in de natuur wandelt.

Mijn lieve vriend, ik hoop met heel mijn hart dat je beseft hoe fantastisch je wel bent. Geloof maar in jezelf! Nog elke dag ben ik trots dat ik je mama mag zijn. Ik zal er altijd voor je zijn.

Veel liefs,
je mama