Brief aan mijn sandwichkind: zeven jaar!

Zoals de traditie het wil, schrijf ik jou elk jaar een brief. Dit jaar ben je zeven en ik loop drie dagen achter. Maar hier is hij dus eindelijk.

Mijn sandwichkind

Lieve Thomas,

Mijn middelste kind. Mijn sandwichkind. Gevangen tussen de oudste en de jongste. De moeilijkste positie van alle drie lijkt me. Dat merken we soms ook.

Zeven jaar geleden werd je geboren. Het lijkt alsof het gisteren was, maar ondertussen ben je uitgegroeid tot een flinke, enthousiaste kerel. Het eerste leerjaar doet je goed. Het is echt gek hoeveel je al gegroeid bent dit jaar, de kleuter is helemaal verdwenen.
Na een schooldag heb je nog veel energie over van al dat stilzitten. Dat moet er dan uit door zotte dansjes te doen en gekke bekken te trekken. Want dat kan je heel goed ;-)!

Je bent heel muzikaal

Je bent heel erg muzikaal en het liefste zing je de hele dag door liedjes. We zien je bijna nooit zonder jouw radio, die nu de hele dag door liedjes van The Masked Singer draait. Als we gaan eten, moet ik zelfs zeggen dat het nu even genoeg is. Je houdt ervan om te knuffelen, gezelschapsspelletjes te spelen (ook al kan je niet zo goed tegen je verlies) en met Simba te ravotten.

We zijn in de paasvakantie twee dagen met jou op stap geweest en daar heb je echt van genoten. Even papa en mama voor jou alleen. Je bent een gemakkelijk kind, alleen kan je af en toe nogal ongeduldig zijn. Een karaktertrek die ik ook wel met je deel.

Wat ben ik trots op jou!

Wat ben ik trots op jou! Je bent een lieve, gevoelige en grappige jongen. Je bent mooi op je eigen manier. Vaak ben je wat onzeker, maar dit is nergens voor nodig. Want je kan het echt. Geloof maar in jezelf! Ik supporter mee en geef je af en toe een duwtje in de rug dat je nodig hebt. Ik hoop dat je altijd je vrolijke zelf blijft.

Een heel gelukkige verjaardag lieve schat!

Liefs,

je mama