Oh nee, een brullende peuter in de auto!

Beeld je eens in. Jullie hebben er net een prachtige dag op zitten. Een dagje zee, dierentuin of pretpark. De kindjes hebben veel gespeeld en zijn nu wat moe. Allemaal tevreden snoetjes en een gelukzalig gevoel. Tot in de auto op weg naar huis. De oudste valt meestal meteen in slaap zonder veel gemor. Hij is zijn streken al wat ontgroeid (halleluja!). De jongste daarentegen begint een rel te schoppen…

Brullende peuter in de auto

Hij wil nog niet naar huis, hij zit niet goed of zijn speeltje is gevallen. Alles is goed om te beginnen krijsen. Of om de autostoel af te breken. Daar zit je dan. In een auto waar je niet weg kunt, met een brullende peuter. Gezellig.

Afleiden met een koekje of het zingen van een liedje kan helpen. Maar soms wil hij er gewoon niets van weten. Dan krijst hij alsof hij levend gevild wordt. Dan wordt hij zo rood als een kreeft en heeft hij het doorzettingsvermogen van een topatleet. Er zit niets anders op dan zijn drama koelbloedig te aanschouwen, af te wachten en te bidden dat je oren daarna nog werken. Tot het gillen overgaat in lichtjes jammeren en hij naar dromenland vertrekt.

Oef, het is voorbij

Dat is het moment om weer voorzichtig adem te halen. Je kijkt achterom, aanschouwt je kroost en denkt bij jezelf: “Wat zijn ze toch schattig!”

Als ze slapen.

Tot morgen!
Mie (11/40)