De zotte rollercoaster van het ouderschap

Mama zijn is een deel van mijn leven. Een groot deel. Een geweldig deel ook. Ik ben de uitdaging met open armen aangegaan en ik heb 0,0 spijt als ik naar mijn drie kids kijk. Want zij zijn echt waar het beste wat ik ooit gemaakt heb. Door hen ben ik een mama geworden en dat is echt waar het beste gevoel dat je kan hebben. Ik probeer dat voor ogen te houden als ik weer eens aan het vloeken ben. Of als er weer eens een kind ziek is. Want vermoeiend is het wel.

Een dagje in een pretpark

Het moederschap is zo geweldig, maar ook zo intens. Je kan het ouderschap het best vergelijken met een dagje in een pretpark. Je start aan een dolle rit, het avontuur van je leven. Het is een hobbelige en bochtige weg. Je ziet niet waar je zal uitkomen, want achter elke bocht is er weer iets nieuws. Soms heb je het gevoel dat je aan het vliegen bent en dat je alles aankan. Soms zit je in een dip en weet je even niet hoe het verder moet. Nu en dan gaat het langzaam, maar meestal gaat het zo snel dat je echt tijd moet nemen om goed rond je te kijken en te genieten van het moment. 

Vermoeiend en hevig

Je kids willen alles gezien hebben. Veel tijd om te rusten is er niet. Het is vermoeiend, maar ook hevig. Je sleept een rugzak mee, die symbool staat dat je altijd aan 301 dingen moet denken. Soms blijft er eentje achter en breng jij hem terug. Nu en dan moeten jullie even wachten tot de ander weer kan bijbenen. Je bent steeds op je hoede of je kuikens nog wel allemaal mee zijn. Af en toe hebben ze een handje nodig, maar vaak gaan ze alleen op ontdekkingstocht. Jij bent in de buurt en kijkt toe. 

Er is drama, gezeur en er zijn tranen. Maar ook veel gelach en plezier. Er is tijd voor elkaar. Zo’n dagen zijn pittig, maar als je naar die lachende snoetjes kijkt, dan weet je weer waar je het voor doet. Het is een maffe rit vol emoties, die elkaar heel snel afwisselen. Het geeft een kick om te zien dat ze groeien en zoveel leren. 

In the end, zou ik het telkens opnieuw doen.

Hoewel ik soms snak naar rust en meer tijd voor mezelf, ben ik ook steeds blij met al die warmte om me heen. Een ietwat gespannen hoofd, een vermoeid lijf, maar een vol hart. ‘s Avonds denk je aan de leuke dingen en worden de minder toffe momenten vergeten. Ik zou elke rit met hen telkens weer opnieuw doen (of misschien zou ik de kots wel skippen). En daar draait het toch om? In the end, zou ik telkens opnieuw voor hen kiezen. 

Zitten jullie ook in een dolle rit?

ps: Eindelijk nog eens een blog! I’m back 😉.