mamaliefde

Een volle achterbank

We zijn nu al anderhalve maand een gezin van vijf. Een gezin met drie kinderen. Mensen zuchten vaak als ik het vertel. Of als ze me met mijn drie bengels zien lopen. Oké, het vergt even wat planning en wat meer geduld, maar eigenlijk valt dat best mee.

Een droombaby

Casper is natuurlijk ook een droombaby. Moest hij de hele tijd wenen, dan zou het lastiger zijn. Maar hij slaapt veel en als hij wakker is, dan kijkt hij tevreden rond. ’s Avonds heeft hij wel een huiluurtje en hij is geen fan van Thuis. Telkens als de generiek begint, dan zet hij het op een huilen. Maar nu het vakantie is, leven we op hoop ?.

Net omdat hij zo flink is, heb ik ook tijd om de andere twee aandacht te geven. Want we merken wel dat ze die nodig hebben. Zo gaat het momenteel niet zo goed als ze samenspelen. Dan maken ze veel ruzie en kunnen ze totaal niet delen. Of doen ze elkaar pijn en slaan elkaar nét niet het hoofd in.

Ik doe mijn eigen goesting

Ik vond de overgang van 1 naar 2 best pittiger. Ze scheelden ook maar twee jaar en een maand. Matthias ging nog niet naar school en maar twee dagen per week naar de onthaalmoeder, waardoor hij veel thuis was. Maar ondertussen ben ik ook wijzer geworden. Meer vertrouwen gekregen in mezelf als moeder. Ik doe gewoon mijn eigen goesting. Punt. Wat kind&gezin of de vroedvrouw ook zeggen, ik doe gewoon wat IK denk. Zalig!

Mensen zeggen al lachend dat we nog voor een vierde moeten gaan: ‘kweek gerust voort, of nog een zusje misschien?’ Dan lach ik eens en zeg ik: ‘nee hoor, onze achterbank zit vol’. Een volle achterbank met alleen maar liefde. Daar prijs ik mezelf heel gelukkig mee.

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

6 reacties

Een reactie achterlaten