Het bevallingsverhaal van Casper

Vandaag is Casper precies twee weken oud. Het is niet te geloven dat hij al twee weken uit mijn buik is. Twee weken van vele emoties, want toen ik in het ziekenhuis lag, kreeg Thomas buikgriep. Hij gaf steeds over en had ook diarree. Maar daarna waren de rest van de huisgenoten aan de beurt. We hebben het allemaal gehad en dat zette wel een domper op de feeststemming.

Schoolfeest van de boys

Hoe verliep die bevalling nu precies? Ik was uitgerekend voor dinsdag 14 mei. De zaterdag ervoor was het schoolfeest van mijn twee andere zonen en dat wou ik absoluut nog meemaken. Dus had ik met de baby een verbond gesloten. Casper zou blijven zitten tot na het schoolfeest en toen mocht hij komen. Hij bleek braaf te luisteren. En zo werd ik dag op dag 40 weken zwanger. Die 14de mei had ik een afspraak bij de monitor, maar daar ben ik nooit geraakt. Want om 3 uur ’s nachts brak mijn water.

Mijn water brak

Heel gek eigenlijk, maar ik schrok om 3 uur ’s nachts wakker en voelde precies dat er iets ging gebeuren. Dus ik stapte uit bed en toen brak mijn vruchtwater. Het water stroomde langs mijn benen en bleef stromen (en mijn bed was droog ?). Manlief ging ondertussen handdoeken en een dweil halen. Even later stapte ik met een handdoek tussen mijn benen naar het toilet. Op het toilet belde ik de vroedvrouw. Ze zei me om nog even af te wachten of de weeën vanzelf gingen starten. Dus pakte ik in alle rust een douche en legde daarna een maandverband in mijn onderbroek. Dat nam het vruchtwater op, dat maar bleef stromen. Manlief en ik namen een uitgebreid ontbijt, want ik wist dat ik de rest van de dag niets meer ging eten en stopten nog wat laatste spullen in de koffers. Om 4u stond de vroedvrouw aan de deur. Ze stelde vast dat ik 3 cm opening had. Ondertussen kreeg ik ook weeën en ze zei dat we nog tot 6 uur konden thuisblijven, maar dat we dan best naar het ziekenhuis zouden gaan.

Afscheid nemen van de kids

Ik wou graag de kids nog eens zien voor ik vertrok. Dus om 6u10 maakten we de kids wakker en vertelden hen dat we naar het ziekenhuis moesten omdat kleine broer vandaag zou komen. Oma was ondertussen al paraat en we vertrokken. In het ziekenhuis keken ze en toen had ik 4 cm (hmm, dat ging hier nog lang duren). En zo ging de tijd als een slakkengangetje vooruit. De weeën kwamen regelmatiger en heviger en ondertussen bleef ik alles dapper wegpuffen. Toen ze om 10 uur nog eens keken, had ik…5cm. Wat een teleurstelling! Ik deed gewoon drie uur over één centimeter. Om 11 uur besloot ik om een epidurale verdoving te vragen, maar die had niet het gewenste effect. Want terwijl mijn benen sliepen, voelde ik de weeën nog steeds heel hevig in mijn onderbuik. Om 12uur keken ze nog eens…7cm. Eens voorbij de 7cm ging het gelukkig wel vooruit. Maar dat het bij een derde een stuk sneller gaat, klopte bij mij dus langs geen kanten. Helaas.

Eindelijk persen

Om 14 uur voelde ik een felle pijn in mijn lies, die heel moeilijk weg te puffen was. Dit was de persdrang. Ik mocht eindelijk gaan persen. Terwijl het persen bij mijn andere twee heel vlot ging, was dit nu niet zo. 50 minuten had ik nodig om Casper uit mijn buik te krijgen. Waarbij de vroedvrouwen telkens riepen: “komaan duwen“. En ik duwde, alsof mijn leven ervan afhing. Dat zorgde ervoor dat er geen knip nodig was, alleen een klein scheurtje.

Het heeft me heel wat krachten gekost en ik was stik kapot, maar het gevoel dat je krijgt als ze hem daarna in je armen leggen, blijft toch speciaal. Ook voor de derde keer. Ik huilde van alle emoties, vermoeidheid, maar vooral van dankbaarheid. Wat zie ik je graag! Je bent zo welkom en maakt ons gezin helemaal compleet.