Het bevallingsverhaal van Matthias

Ik twijfelde al lang om mijn bevallingsverhalen eens op te schrijven. Nu ik aan de blogchallenge meedoe, is dit het ideale excuus. Lezen jullie mee?

Mijn bevallingsverhaal

Ondertussen is het zo’n vijf jaar geleden, maar ik herinner het me nog alsof het gisteren was. De zwangerschap van mijn oudste zoon verliep eigenlijk heel goed. Ik was niet misselijk en had geen super erge kwaaltjes. Alleen die buik zat gigantisch in de weg.

Lichte weeën

Ik was uitgerekend voor vier maart 2014. Die vierde maart kreeg ik ’s morgens ook weeën. Nog lichte weliswaar, dus hing ik die dag wat in de zetel en nam ik een bad bij mijn schoonmoeder (wij hebben zelf geen bad). Tegen ’s avonds werd de pijn erger. Maar ik had een afspraak om aan de monitor te liggen, dus sprong ik blij in de wagen (bij manier van spreken). “Eindelijk!” dacht ik: “het gaat gebeuren!” In het ziekenhuis zagen ze dat ik inderdaad contracties had, maar ik had nog geen enkele opening. Zelfs mijn slijmprop zat er nog. Potdicht dus. Na wat toucheren, verloor ik dan toch mijn slijmprop.
“U zal terug naar huis moeten mevrouw”. Ik hoor het hen nog zeggen. Wat een teleurstelling! Ik moest terug naar huis en niemand die me kon vertellen wanneer ik mocht terugkomen. De weeën werden ondertussen erger. Ik probeerde toch wat te slapen, maar ik deed heel de nacht nauwelijks een oog dicht. Rond 2u kon ik het niet meer houden en stond ik op om beneden wat te ijsberen. Zo dacht ik bij mezelf: “Wat als dit voorweeën zijn? Hoe overleef ik dan de echte weeën?!” Tegen 5 uur hield ik het niet meer uit en maakte ik mijn man wakker. Hij zei dat we naar het ziekenhuis moesten, maar ik wou niet. Ik dacht dat ze me weer naar huis gingen sturen of me een aansteller zouden vinden. Maar na wat twijfelen vertrokken we toch.

Water gebroken

Tegen 6 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik had 4 cm ontsluiting en ik was zo opgelucht. Eindelijk kwam er schot in de zaak! Maar dit bleek nog maar het begin. De volgende centimeters gingen als een slakkengangetje. Om 10 uur had ik nog maar 5 cm. Ondertussen hadden ze mijn water gebroken en voelde ik de weeën in alle hevigheid (ze gaven me een baxter om de weeën sneller op te wekken). Even kreeg ik een dipje en wist ik dat ik dit niet lang meer ging volhouden. Op voorhand had ik nagedacht over epidurale verdoving. Als het moest, dan moest het. Maar ik ging er niet om bedelen. Na zoveel afzien dacht ik daar plots helemaal anders over. Ik smeekte bijna of ze me een prik konden geven. Na de epidurale verdoving ging het beter. Mijn buik trok samen bij elke wee, maar ik voelde geen pijn meer. Ik kon even op adem komen. Later bleek dit de beste beslissing van mijn leven! Want we waren er nog lang niet…

Een sterrenkijker

Tegen 12u kwamen ze langs met het middageten van mijn man. Hij at dit smakelijk op. Mij werd natuurlijk niks gevraagd (ik had ook honger! ’s morgen had ik niets meer gegeten). Zo vorderde de dag. Tegen 14u had ik nog maar 6 cm. Ze namen ondertussen een echo, want ze vonden het raar dat de baby niet wou indalen. Toen zagen ze dat het een sterrenkijker was. Dat wil zeggen dat hij met zijn neus naar boven lag in plaats van naar beneden. Sterrenkijkers op de wereld brengen lukt (maar met veel meer moeite). De vroedvrouw had echter een tip: Als je een half uur op handen en knieën zit, dan kan de baby soms draaien. Er zat niks anders op, ik wilde dit per sè zelf afhandelen en liefst zonder keizersnede. Ik draaide me op handen en knieën. Zo blij dat ik epidurale verdoving had en dat daar geen bewijs van is. Want elegant zullen we dit niet noemen.

Het mag hier toch wat sneller gaan!

Een half uur later deden ze nog een echo en het geluk was aan mijn kant. Hij was gedraaid. Vanaf toen ging het snel. De weeën volgen elkaar sneller op en ik ging in één uur van 6 tot 10cm. Plots kreeg ik heel erge persdrang. De vroedvrouw controleerde nog eens en alles werd in gereedheid gebracht. Ik weet nog dat ik dacht: “het mag hier allemaal wat sneller gaan, ik houd hem niet meer!”  Zoveel als ik kon probeerde ik de persdrang weg te drukken.

Hij is daar eindelijk

Eindelijk, ik mocht persen! Zalig! Na zes keer persen was hij er al. De gynaecoloog was net op tijd om hem geboren te zien worden. De klok toonde 16.35u. Ik had het gehaald. Toen hij in mijn armen lag, voelde ik alleen maar liefde. (Toen de epidurale verdoving uitgewerkt was, voelde ik alleen maar mijn aambeien en mijn knip). Maar hij was het allemaal meer dan waard. Welkom kleine vriend. We zijn zo blij dat je er bent.

Tot morgen (12/40)
Mie

Lees ook: Het bevallingsverhaal van Thomas