Het bevallingsverhaal van Thomas

Enkele weken geleden poste ik het bevallingsverhaal van mijn oudste .
Mijn -voorlopige- jongste wordt deze week drie jaar, dus tijd om ook zijn bevallingsverhaal eens met jullie te delen. En die van de baby krijg je dan ook wel nog te lezen…binnen vijf weken ?.

De zwangerschap

De zwangerschap van mijn tweede zoon verliep goed. Mijn buik was wel gigantisch en ik droeg heel erg naar voren, waardoor mijn evenwicht een heikel punt werd. Toen ik 35 weken zwanger was, struikelde ik over het opstapje aan de schuifdeur en viel voorover. Het enige wat ik kon denken was: “NIET OP MIJN BUIK!“, dus schermde ik mijn buik af, waardoor al mijn gewicht op mijn voet terecht kwam. Ik voelde direct een scherpe pijn en mijn voet begon keihard op te zwellen. Erop staan lukte niet, dus was het al springend naar de dokter. (ik kan je vertellen dat dat met een dikke buik nogal moeilijk gaat.) Die verwees ons door om foto’s te laten maken.

In een rolstoel

Op de foto’s zagen ze dat er niks gebroken was, alleen was alles nogal bont en blauw. Ze tapeten mijn voet in, zodat ik meer steun zou hebben. Maar een dag later begon mijn voet zodanig op te zwellen en het deed meer pijn dan daarvoor. Gelukkig hadden mijn schoonouders een rolstoel staan, zodat ik me kon verplaatsen. (want die krukken, dat lukte dus echt niet met een dikke buik) Maar verder kon ik niks doen. Ik had me de laatste weken van mijn zwangerschap wel anders voorgesteld…. Zo kon ik de trap niet op stappen, maar moest ik op mijn poep naar boven om te slapen (ik was telkens buiten adem). En ook naar het toilet gaan lukte niet ’s nachts, want dat is beneden. Dus werd het in de emmer.

Twee weken te vroeg

We waren dus compleet verrast toen mijn water twee weken te vroeg brak. Thomas koos zijn gloriemoment zorgvuldig, want die avond zat er heel wat volk in ons huis. We hadden namelijk vergadering over ons straatfeest. Ik stond net recht om nog wat chips bij te vullen, toen mijn water brak. Direct naar het toilet spurten en daar kwam er nog meer uit. Elke keer ik recht stond, stroomde er opnieuw vruchtwater, dus bleef ik maar op het toilet zitten en riep in paniek: Schat!!
Manlief hoorde de paniek in mijn stem en kwam kijken. Daarna stuurde hij iedereen naar huis en belden we de schoonouders. Matthias lag namelijk al te slapen in zijn bedje.
Het was ondertussen bijna 22u en het enige waar ik aan kon denken was: “Ik wil gaan slapen.” Maar dat kon natuurlijk niet.

Mijn vruchtwater bleef maar stromen

Dus wij naar het ziekenhuis. Ik op drie handdoeken, maar die waren helemaal doorweekt toen ik in het ziekenhuis toekwam. Met rolstoel, want ik kon nog steeds niet perfect stappen. Waarschijnlijk was dat nogal een marginaal zicht…
Daar aangekomen legden ze me aan de monitor en al snel waren de lakens van het bed ook helemaal nat. Het water bleef maar stromen, er zat maar een kleine scheur in, waardoor niet alles direct naar buiten kwam. Uiteindelijk kreeg ik een pan onder mijn poep geduwd.

Geen weeën

De weeën bleven ondertussen uit. Ze installeerden me in de verloskamer en zeiden dat ze niks meer voor mij konden doen. Als de weeën niet spontaan begonnen, dan gingen ze pas morgenvroeg alles in gang steken. Mijn man en ik kreeg de raad om wat te slapen. HUH?! Dat ging nogal moeilijk, want ze hadden me een bloeddrukmeter omgedaan en die begon om de 20 minuten zichzelf met veel lawaai op te blazen om mijn bloeddruk te meten. De hele nacht door! Manlief moest het stellen met een zetel om wat in te “slapen”.

Baxter om weeën op te wekken

Zo werd het half zes en toen kreeg ik een baxter om de weeën op te wekken. Ondertussen was ik zo slim geweest om ’s nachts een epidurale verdoving te vragen, want ik wist dat het nog een lange weg ging zijn. De weeën kwamen op gang en tot aan 6 cm was het geduld hebben. Maar eens voorbij die  6cm ging ik in een halfuur naar 10 cm en had ik al persdrang. Alles werd in gereedheid gebracht en ik dacht: yes, eindelijk! Nog een paar keer persen en daar was hij. De klok tikte 08.58u aan.

Dag lieve vriend. Je bent zo welkom en je grote broer en wij keken erg uit naar je komst.

Tot morgen!
Mie (30/40)