het eeuwige schuldgevoel
mama zijn

Het eeuwige schuldgevoel + wat kan je eraan doen?

Sinds ik tot moeder gepromoveerd werd, kreeg ik er gratis een portie schuldgevoel bij. Nochtans had ik daar niet om gevraagd, maar moeder natuur dropte dit pakje toch bij onze voordeur. Dit cadeautje is eerder een serieuze tegenvaller. Want als ik dan-eens-iets-voor-mezelf-ga-doen, blijft dat schuldgevoel hardnekkig kleven aan mijn lijf. Zo erg zelfs dat ik de afgelopen jaren mijn zelfzorg op de laatste plaats op mijn to-do-lijst zette. “Maar hé, het stond er op. Dus ik was goed bezig.” Dacht ik. 

Ik stond mijn me-time af

Maar telkens als er iets tussenkwam zoals: zieke kindjes, te weinig slaap of iets-of-wat-van-shizzle, was dit net hetgeen dat het eerste wegviel. “Dit doen we wel een andere keer.” Het schuldgevoel zorgde er ook voor dat ik het liet gebeuren. Dat ik mijn tijd afstond, voor hen. Mama zijn zorgt ervoor dat je minder egoïstisch in het leven staat. Maar ik weet niet of dat zo goed is. Want wat als je er zelf onderdoor gaat?

Ik voel me vaak schuldig

Ik ben heel graag hun mama. Het maakt me gelukkig om met hen bezig te zijn en tijd voor hen te maken. Maar soms heb ik het ook nodig om eens een volwassen gesprek te voeren. Om even niet in de snottebellen en de pampers te zitten. Tijd om mijn batterijen op te laden en enkel aan mezelf te denken.

Maar even terug naar dat schuldgevoel. Ik heb daar ferm last van. Het is als een soort pleister die hardnekkig blijft kleven, hoe hard je ook trekt. Door de jaren heen, leerde ik wel om die pleister te dogen. Ik trok telkens minder hard. Maar het blijft een oefening. Wat helpt is dat ik weet dat ze het ook heel erg naar hun zin hebben bij oma en opa, op een kampje of in de opvang.

Tijd om aan mezelf te denken

Dit jaar waagde ik de sprong. Net zoals Fieke zegt: ‘Soms moet je aan jezelf denken’. Begin augustus vertrokken we met ons twee op reis. Zonder kinderen, een week lang. Het was met gemengde gevoelens. Natuurlijk heb ik ze echt gemist, maar we hebben er ook keihard van genoten. We zijn dit jaar 10 jaar getrouwd en vonden dat het nog eens tijd was voor onszelf als koppel. Eindelijk deed ik wat ik in al die jaren nooit kon. Mezelf op de eerste plaats zetten.

Hoe ik dat deed? Wel hier heb ik enkele tips.

1. Zoek een fijne babysit

Oma en opa zijn ook een goede keuze natuurlijk. Maar soms zorgen ze al genoeg voor onze kroost (als die ziek zijn of er is een pedagogische studiedag). Dus een babysit inschakelen om eens samen te gaan eten of iets leuks te doen is echt een goed idee. Probeer het maar. Oké, het duurde hier ook een aantal jaar, maar nu kan ik echt genieten van die avondjes uit.

2. Je hoeft niet altijd aanwezig zijn

Je in bochten wringen om steeds. altijd. overal. aanwezig te zijn is zooo vermoeiend. Het is oké om het ook eens uit handen te geven. Zoals ze een kampje te laten doen of ze een dag naar de crèche te sturen, terwijl jij thuis bent.

3. Vraag hulp of zoek andere oplossingen.

Een poetsvrouw is bijvoorbeeld een goede manier. Hier heb ik sinds Corona de Collect&go ontdekt en dit doe ik nog steeds. Omdat het zo gemakkelijk is. De jongens hoeven niet mee op boodschap en ondertussen kunnen we iets leuks doen.

4. Wees niet te streng voor jezelf

Over een ander oordelen we altijd veel minder streng, dan over onszelf. Wees wat milder voor jezelf. Ik probeer het alvast.

5. Een opgeladen mama is veel leuker voor de kids

Je bent de beste mama voor je kinderen. Je doet het goed. Dus is het ook tijd om aan jezelf te denken. Schrijf dit desnoods ergens op, of maak er je mantra van. Na zo’n dagje of weekendje weg, ben je weer helemaal opgeladen en daar profiteren je kids zeker mee van.

tijd zonder kids

Succes ermee!

Nog niet overtuigd: Dit artikel heeft ook nog enkele goede tips.

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

6 reacties

  • Evi

    Je hebt overschot van gelijk wat die tips betreft. Wat me er ook meteen aan doet denken dat ik ze beter zelf nog eens zou toepassen, want ook hier regelmatig last van een torenhoog schuldgevoel en me-time die heel snel opzij geschoven wordt in functie van anderen.

  • Goofball

    een opgeladen moeder is effectief zo veel fijner voor de kinderen! Dus dat schuldgevoel is niet nodig eh.

    Bij leeft het schuldgevoel niet zo sterk. Ik werk heel bewust voltijds en overweeg absoluut niet om minder te gaan werken, ook al betekent dat ze naar opvang gaan, door babysits van school gehaald worden soms, of veel schermtijd krijgen of … Maar, zeker omdat ik 2 jongens heb, vind ik het belangrijk voor hen een rolmodel van werkende vrouw te zijn, dat ze zelfstandig zijn en veel sociale contacten hebben (meer in de opvang dan dat ze bij mij thuis zijn!) en dat leren dat er praktische oplossingen geregeld kunnen worden.

      • Goofball

        Absoluut, we staan niet in elkaars schoenen. Iedereen heeft andere bagage en noden. Iedereen moet daarom zijn eigen keuzes kunnen en durven maken, zonder dat we er elkaar voor veroordelen en natuurlijk ook zonder dat we onszelf met een schuldgevoel opzadelen. Wat ik schreef sloeg dan ook gewoon op mijn gezin.

  • Goofball

    ‘k dacht gisteren nadien aan nog iets, waar ik nu op begin te spelen…mijn kindjes zijn iets ouder dan de jouwe en ik wil hen ook empathie leren. Dus gewoon ook zeggen dat ik ook eventjes moe ben en eventjes gewoon in zetel wil tv programma zien of boek lezen en dat ik dus van hen verlang dat zij tafel afruimen. Zij willen vaak spelen en boek lezen en … maar het kan niet dat ik eindeloos ren en regel. Ze moeten leren begrijpen dat ik ook mijn rustpunten nodig heb en dat ze daar moeten aan bijdragen en die me-time me gunnen.

Een reactie achterlaten