Het is mijn zoon niet hoor
peuterpuber

Eerlijk ouderschap/ Dit is mijn zoon niet hoor!

Soms zijn er situaties waarin ik wel eens wil doen alsof het mijn kind niet is. Want dat is gewoon veel gemakkelijker. Als ik ga winkelen bijvoorbeeld. Iedereen kent die supermarkt scènes wel. Ook wij bleven er niet van gespaard.

Mijn zoon werkte niet mee

Laatst was ik in de winkel. In de Hema (Ik ga daar graag eens snuisteren). Thomas, mijn jongste, had daar duidelijk geen zin. Ik zag de twinkelingen in zijn ogen. “O jee, dacht ik, hij is vast niet van plan om flink naast me te lopen.” En dat zat er inderdaad niet in…

Hij ging neerliggen in het gangpad

We hadden pas twee stappen in de winkel gezet of meneer ging neerliggen. In het midden van het gangpad en hij had het duidelijk naar zijn zin. Een scène schoppen deed hij niet, hij bleef gewoon liggen. Mensen wandelden voorbij en keken met een rare blik naar hem én naar mij. Sommige mensen gingen zelfs naar hem toe en dan had hij meteen de aandacht die wou. Hij had duidelijk de tijd van zijn leven!

Ik had zin om te doen alsof hij niet van mij was

En ik? Ik had veel zin om te doen alsof hij niet van mij was. Mijn zoon? Nee hoor! Die hoort absoluut niet bij mij. Dus ik ging wat verder van hem vandaan staan en verstopte me achter een rek. Ik dacht dat hij dan wel snel zou huilen of komen. Was dat even fout gedacht! Hij bleef gewoon liggen. Omdat ik me moeilijk achter dat rek kon blijven verschuilen en sommige mensen nu echt heel raar keken, gooide ik het over een andere boeg. Tijd om van tactiek te veranderen. Ik kwam tevoorschijn en ging poeslief vragen of hij mee ging. “Nee! was zijn antwoord”.

Volgende keer neem ik mijn voorzorgen

Daar stond ik dan. Van snuisteren zou die dag niks meer terecht komen (mijn goesting was over). Dus trok ik hem recht en droeg hem – terwijl hij wild spartelde en krijste – naar de uitgang. Nog meer bekijks, wij waren zeker de topattractie van de dag. De volgende keer neem ik mijn voorzorgen. Dan zit hij vastgesnoerd in de buggy. Met plakband op zijn mond. En handboeien…

Lees ook: met een peuter naar de supermarkt

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

2 reacties

  • Kreanimo (@IlseVerhoeven81)

    Zo tof als ze zoiets flikken hè! Onze middelste is ook zo een geval! Ondertussen is ze er wel wat uitgegroeid, maar wat hebben we met haar afgezien….

    Vanaf dat ze nog geen twee was tot iets ouder dan vier bleef ze koppig doen en dingen weigeren. Een zonnehoedje bijvoorbeeld, of wandelen in de ikea… pfffffff

Een reactie achterlaten