Hoera, eindelijk even zonder kids!

Mijn kids en ik zijn al anderhalve maand samen. De zomervakantie duurt best lang. Waarvan we er gelukkig enkele weken op reis gingen en ook veel uitstapjes deden. Maar na meer dan een maand ben ik dus voor het eerst een hele dag alleen thuis.

Juichen om wat stilte

Ik ben best dankbaar voor die tijd samen. Echt. Het waren fijne weken met af en toe drama, huilbuien, lachbuien en plezier. Zoals het hoort dus. Maar ik mis dan echt even tijd voor mezelf. Tijd om eens niets te doen. Of om te doen wat ík leuk vind. Even Netflixen doorheen de dag, gewoon omdat het kan. Of wat voorbereiden voor school. Maar in stilte. Halleluja!

Intens dat samenzijn

Wie beweert dat het samenzijn met zijn kids niet intens is, heeft waarschijnlijk voorbeeldige kinderen. Mijn kinderen hebben precies een lintworm, die eten de hele dag maar door. Uitslapen kennen ze niet en ze hebben allemaal drie duracell baterijen ingeslikt. Moest het aantal keer ‘mama’ dat uit hun mond komt geld opleveren, dan was ik ondertussen al schatrijk. Zichzelf bezighouden lukt even goed als opruimen. Ze roepen de hele dag door, want normaal praten is zo saai. Ze kunnen niet met en ook niet zonder elkaar. Ik was dus echt wel even toe aan een momentje voor mezelf.

Mooie zomer

Maar het was ook een mooie zomer. Een zomer waarbij we veel leuke dingen deden. Daar kijk ik wel met een goed gevoel op terug. Ik zal het vast missen al die tijd samen. Alleen…nu nog even niet.

Hebben jullie dit ook?

Lees ook: Twee maanden thuis met de kids in de zomervakantie