Help, ik ben een helikoptermoeder
Die chille moeder die haar kids op zotte dingen laat kruipen in de speeltuin, terwijl ze hen enthousiast aanmoedigt? Die ben ik niet. Integendeel zelfs.
Ik ben een helikoptermoeder
Huh? Wat is dat? Wel dat zijn moeders die hun kinderen niet oog het oog verliezen en die nogal beschermend zijn. Deze omschrijving klopt bij mij. Ik ben zo’n moeder, dat geef ik toe. Soms heb ik dus het gevoel dat ik met mijn neus te dicht op hun vel zit. Dat ik sta te hijgen in hun nek. Dan voel ik me de gefreakte moeder die serieus aan het doorslaan is. Ik probeer echt om meer afstand te nemen. Maar die goede balans vinden is moeilijk. Ik wil hen aanmoedigen, maar niet verstikken. Ik wil hen tonen dat ze al veel zelf kunnen, niet de gekkin zijn die alle hindernissen voor hen wegneemt. Want zo leren ze het nooit. Ik wil ze beschermen, maar tegelijkertijd ook dat zelfvertrouwen geven.
Die balans vinden, is moeilijk
Na 8 jaar heb ik die balans nog steeds niet gevonden. De ene dag lukt het al beter dan de andere om in evenwicht te blijven. Maar soms sla ik serieus door naar de beschermende kant. Dit had ik al toen ze baby/peuter waren. De wereld is ook zo gevaarlijk. Ik zie overal gevaar, vooral sinds ik kinderen heb. Dan maak ik me zorgen en ben ik niet de mama die ik wil zijn. Want geloof me, wat zou ik graag die chille moeder zijn.
Ik doe mijn best om ze vertrouwen te geven
Dat ik me er bewust van ben, is al een grote stap. Ik wil van hen geen bange kids maken. Dus flip ik zoveel mogelijk in mijn eigen hoofd. Ze moeten het gevoel krijgen dat ik hen vertrouw, dus probeer ik ze dat niet teveel te laten merken. Maar als ik eraan denk dat ze binnen zoveel jaar alleen naar school fietsen of naar fuiven gaan. Dan slik ik wel eens.
Ik hoop dat ze weten dat ik er altijd zal zijn. Als ze vallen, dan raap ik hen op. Als ze pijn hebben, dan zal ik hen troosten. Dat ik achter hen sta, welke keuzes ze ook maken. Een plekje in de schaduw, zodat zij genoeg ruimte hebben om een zon te worden.
Zijn jullie ook helikoptermoeders?
Mieke
Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.
9 reacties
Kris10
Felix heeft een helicoptervader, dat volstaat 🙂 Ik ben nogal fan van experimenten en vuil maken. Maar ik heb dan ook zo’n voorzichtig kind dat ik hem eerder een duwtje moet geven om iets te proberen dan een exemplaar dat ondersteboven in een boom gaat hangen …
Mieke
Haha, hier is de oudste net zo. Maar die andere twee, die doen zotte dingen soms.
alicesfreedom
Ik kan vrij makkelijk loslaten, wat moet gebeuren zal gebeuren…:-)
Mieke
Goed voor jou!
Sara
Het is zo moeilijk he. Ik heb er ook onlangs over nagedacht. En ik denk dat het bij kinderen met een bepaalde moeite nog moeilijker is om los te laten. Maar ook wij als moeder van kinderen met een speciale nood moeten de balans vinden, misschien wat meer beschermen dan bij andere kinderen, maar toch ook niet te veel
Mieke
Ja, dat is inderdaad waar. Wij hebben kindjes die speciale noden hebben en dat maakt me soms nog meer beschermend. Maar ik moet inderdaad aanpassen dat de balans niet teveel langs de andere kant overslaat.
Evi
Hier schommelt het wat, maar ik ben inderdaad soms ook echt wel een helikoptermoeder. Gelukkig heeft het lief dat wat minder. En vullen we elkaar op die manier echt wel goed aan 🙂
Mieke
Ja, hier ook zo. Papa’s zijn ook gewoon minder snel bezorgd denk ik.
Goofball
Nee ik denk niet dat ik een helikoptermoeder ben. Ik denk dat het ook wel helpt om soms lange dagen te werken en ze dus in opvang te moeten laten tot einde of bij babysit. Dan leer je noodgedwongen loslaten. Dan hoor je soms pas achteraf de verhalen waarbij je live wel zou geroepen hebben “pas op dat ge…” maar nu hoor je enkel de eind goed al goed.