Uncategorized

Ik wist totaal niet wat ik deed toen ik mama werd

Als je voor het eerst mama wordt, dan heb je geen idee wat je te wachten staat. Dat kan ook niet, want het is voor iedereen anders. Maar dat je wereld op zijn kop gaat staan, daar mag je zeker van zijn.

Je doet maar wat

In het begin wist ik totaal niet wat ik deed. Ik deed maar iets. Proberen om mijn kind in leven te houden en daarbij zelf te overleven. Want met drie uur slaap op de teller, was het soms gewoon op automatische piloot. Ze zeggen dat je op den duur het huiltje van je baby herkent. Dat je weet of hij/zij honger heeft, of hij/zij misschien moe is. Wel, ik kreeg drie baby’s en ik herkende geen enkel gehuil. Het enige wat ze deden was KRIJSEN. Dus was mijn tactiek al snel dingen uitsluiten: geen vuile pamper, nog maar net gegeten, misschien moe,… En dan wist ik soms nog TOTAAL NIET waarom mijn kind huilde.

Het tweede kind is helemaal anders

Als je denk dat je het na één kind wel weet, dan wordt je opnieuw verrast (surprise!) Want dan komt het volgende kind. Je moet weer helemaal opnieuw beginnen, want dit kind is anders. Wat bij het ene kind goed werkt, lukt bij het andere kind TOTAAL NIET. Help!

Jullie worden mama en papa

Je relatie wordt wat op de proef gesteld. Met minder slaap, word je kortaf. Je wilt de dingen op jouw manier doen. Commentaar kan je nauwelijks verdragen. En als de ene thuis komt van zijn werk en even wil uitrusten in de zetel van de zware werkdag, dan denkt de andere (die al de hele dag aan het moederen is): “Ik wil nu ook wel even douchen of iets voor mezelf doen.”

De mening van anderen

Maar wat ik het meeste lastigste vond? De meningen van andere mensen. En dat die meningen totaal NIET overeen komen. Het begint al in het moederhuis. De ene vroedvrouw raadt aan om tepelhoedjes te gebruiken, terwijl die erna het afraadt. Nog wat tegenstrijdige reacties:

  •  “Doe ze om de twee dagen in bad.” “Een week niet wassen net goed voor hun gevoelige huidje.”
  • “Leg ze op hun buik om te slapen, dat is beter voor de krampjes.” “Leg ze zeker NIET op hun buik om te slapen.”
  • “Gebruik een fopspeen als troost.” “Geen fopspeen, dan willen ze de borst niet meer.”
  • “Laat ze maar huilen, ze worden anders verwend.” “Troost ze maar, je kan een baby niet verwennen.”
  • “Maak ze om de drie uur wakker om te drinken.” “Een baby die slaapt, laat je slapen.”
  • “Niet samen slapen, dan willen ze nooit meer in hun eigen bed.” “Samen slapen geeft hen een veilig gevoel.”

En ga zo maar door… Ik werd er GEK van. Dus zoek je het zelf maar uit. En doe je wat je het beste lijkt.

Een zoektocht

Het is dus een zoektocht. Elke dag. De handleiding die je bij het kind zou moeten meekrijgen, moet je zelf nog schrijven. En soms zit je met je handen in je haar. En weet je het ook niet meer…

Maar ondanks alles, is het ook de beste manier van leven. Want de puurste liefde en het meest intense geluk zijn onbetaalbaar.

Hoe vonden jullie het om mama te worden?

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

13 reacties

  • Moederschip

    Haha ja zo waar! Ik denk dat er geen kinderen meer zouden gemaakt worden als je écht wist wat je te wachten stond 😀 Een beetje naïviteit mag wel in dit geval. Ik heb trouwens ook nooit verschillende huiltjes herkend. Ik had het vooral moeilijk met dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Soms kon me dat echt verlammen. Je leert ermee omgaan maar echt gerust ben je nooit meer.

    • miekids

      Haha, dat denk ik ook ?. Ja dat verantwoordelijkheidsgevoel is inderdaad ook lastig he. Dat loslaten vind ik nog altijd moeilijk. Maar je leert er inderdaad mee omgaan.

  • MamaJezz

    Haha, zo met je eens. T is niet niks, moeder worden en zeker de 1e keer ben je nog zo onwetend en luister je teveel naar anderen ipv naar je eigen gevoel. Dat eigen gevoel werkt uiteindelijk toch het beste voor jou en je kind is mijn ervaring.

    • miekids

      Ja, hier ook. Mijn eigen gevoel volgen, dat durfde ik pas bij mijn tweede kind. Jammer eigenlijk… Dus probeer ik echt zo weinig mogelijk advies te geven, tenzij ze het echt vragen.

  • fiekefatjerietjes

    Zo, zo, zo herkenbaar! Die meningen, ik werd daar ook gek van. Zeker bij een eerste kindje, want dan weet je echt niks. Niemand vertelt je hoe alles écht is, behalve als je dan eens bevallen bent. Ik heb ook maar wat gedaan – met vallen en opstaan – en het is al bij al wel goed gekomen. Die roze wolk was er niet meteen, maar is er wel gekomen. Maar ik ga daar eens over bloggen :-).

    • miekids

      Ja, moeilijk he in het begin. Je doet maar wat, maar weet niet of je het goed doet. Ik durfde pas bij mijn tweede mijn gevoel volgen…jammer eigenlijk. Ja tof, dan kom ik zeker lezen :-).

  • ingebeleeft

    Eerst moet je kei hard werken, pijn hebben en dan krijg je er niet eens de handleiding bij. Hoewel ik vanaf dag 1 mijn eigen gevoel heb gevolgd en mega onzeker ben geweest, zeker bij de eerste. Helaas gebeurt het nog steeds dat ik me laat afblaffenn door andere moeders. Dan bedenk ik te laat wat ik terug had moeten zeggen. Ik hou gewoon in mijn hoofd, we doen het ieder op ons eigen manier. Het was me weer een portie herkenbaarheid.

  • Goofball

    Ik vind het vooral frappant hoe ik het helemaal anders aanpakte dan ik zelf dacht.

    ‘k ging heel kort borstvoeding geven, ‘k had kinderkamer klaar en ging ervan uit dat baby daar ging slapen, er stonden buggies maar geen draagdoeken op babylijst, enz enz

    En uiteindelijk heeft mijn kind nooit in de babykamer gelegen in het eerste levensjaar, heb ik heel lang borstvoeding gekregen, liep ik continu rond met draagdoeken, was een derde van mijn babylijst nooit gebruikkt maar liep ik wel in de eerste weken terug naar winkel om co-sleeper te hebben enz enz…
    Grappig hoe je het opeens anders pakt, eens je met dat kindje in je armen zit.

Een reactie achterlaten