mombie

In 10 stappen naar een crazy mom

Ik was best een geduldig persoon. Of toch, dat dacht ik. Tot ik kids kreeg. Ze stellen mijn geduld serieus op de proef en krijgen me meermaals per dag op mijn paard. Na vijf keer hetzelfde zeggen, verander ik in een crazy mom.

Zo verloopt de activiteit: “schoenen aandoen” niet van een leien dakje. Laat ons zeggen dat dit een ergerlijk punt is, waar ik weinig geduld mee heb. Ik neem jullie even mee in onze dag:

  1. Ik vraag altijd vriendelijk aan de oudste om zijn schoenen en kousen aan te doen. Hij zegt meestal: “Oké mama.” Ik denk dan altijd: hij heeft me gehoord. Dat is al een goed teken.
  2. Vijf minuten later kijk ik of hij zijn schoenen aan heeft. Nee hoor. Hij zit dan meestal ergens te spelen. Zelfs zijn kousen zijn nog niet aan zijn voeten. Grmph!
  3. Ik vraag nog eens of hij nu a.u.b. zijn schoenen wil aandoen. Ik laat het wat dwingend klinken deze keer. Werkt zeker en vast. Hmm…
  4. Opnieuw vijf minuten later, zie ik dat hij nog steeds geen aanstalten maakt om zijn schoenen of kousen aan te doen. Spelen is veel leuker!
  5. Ik verhef mijn stem en zeg: Je schoenen!!!! Hij schrikt en begint eindelijk zijn kousen aan te doen.
  6. Wat later komt hij vragen waar zijn schoenen zijn. Hij ziet ze echt nergens. Ze staan nochtans pal voor zijn neus!? Ik moet me inhouden om niet luidop te vloeken.
  7. Hij heeft zijn schoenen gevonden. Halleluja! Het ergste is voorbij. Of niet?
  8. Begint hij doodleuk met zijn broer te spelen. De schoenen verdwijnen weer op de achtergrond. Die doen we pas aan als mama boos wordt.
  9. Het is zover. Ik verlies mijn geduld en verander in een momzilla. Ik roep luidkeels: Doe. NU. Je. Schoenen. Aan!! Soms gooi ik er nog een vloekwoord achteraan. Het ontsnapt me zonder dat ik het tegen kan houden. Oeps.
  10. Mijn kid doet zijn schoenen aan en komt ze trots tonen. Ik probeer ondertussen te kalmeren. Adem in, adem uit. Ik overweeg serieus om hem te laten slapen met schoenen. Dan zitten ze zeker op tijd aan zijn voeten ?.

Soms wou ik dat ik wat geduldiger was. Ik doe echt mijn best. Na zo’n uitbarsting voel ik me schuldig en ik knuffel hem dan ook extra hard. Hoe zit het bij jullie? Hebben jullie ook zo’n momenten waarbij jullie je geduld verliezen?

 

 

 

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

10 reacties

Een reactie achterlaten