Mijn kind werkt niet mee. Wat kan je doen?

Als er kinderen wenen, dan denk ik altijd eerst: ‘Oef het zijn de mijne niet!’ Dan pas komt als tweede gedachte: ‘Ocharme, die mama/papa.’ Ik moet er helaas eerlijkheidshalve bij zeggen dat het 80% van de tijd wel één van mijn kids is, die weent roept. Ik heb er dan ook drie. Dus er is wel veel kans dat er ééntje niet tevreden is. Daarom even een blog, wat je kan doen als je kind niet meewerkt.

Ik haal opgelucht adem

Dus…als er eens een ander kind aan het zeuren is, dan voel ik me opgelucht. De dagelijkse strijd ook eens bij een ander zien, zorgt ervoor steun. Dan kijk ik even stiekem toe naar het gezeur en soms knik ik meevoelend naar die mama/papa. Zo van: ‘Ik weet wat je doormaakt.’ Meestal duurt dit niet lang, want daarna is er wel altijd ééntje van mij die naar het toilet moet, gevallen is, of gewoon gemeen doet omdat hij moe is.

Ik vind drie jaar lastiger dan twee

Onze jongste is drie jaar. Drie jaar, zou gemakkelijker zijn dan twee. Maar deze stelling gaat bij hem niet op. Hij is een eigenzinnige, volhardende peuter. Soms sta ik bewonderd te kijken naar zijn doorzettingsvermogen. Meestal niet. Dan denk ik: ‘Daar gaan we weer.’

Tips om peuters te laten meewerken

Doorheen de jaren heb ik enkele tips vergaard, die ervoor zorgen dat het gemakkelijker is om met peuterpubers/jonge kinderen om te gaan. Er is al veel geschreven over mild ouderschap en ik vind dit alvast een goede evolutie. Want vroeger kregen we een klets en moesten we luisteren. Maar ik ben er ook van overtuigd dat er nog altijd regels moeten zijn. Want als het over veiligheid en regels gaat, dan valt daar niet over te discussiëren. Helemaal mild ben ik dus niet. Maar ik probeer het op een positieve manier, ik noem het dus positief ouderschap.

1. Wees positief, geef complimenten

Als het goed gaat, dan vinden we dat normaal. Terwijl je dit ook mag zeggen. Dus als je kind eens flink is, geef het dan een complimentje. Daar gaan ze van stralen. Hoe meer je goed gedrag gaat benoemen, hoe meer ze het gaan doen. Win-win!

2. Autonomie geven

Kinderen houden ervan om zelf te mogen beslissen. Soms valt er niks te beslissen en moeten ze nu eenmaal een winterjas aandoen als het koud is buiten. Dan probeer ik toch nog wat keuze te geven in kleine, gekke dingen. Bv. Eerst je linker- of eerst je rechterarm in je jas? Als ze schoenen moeten aandoen, dan laat ik ze kiezen uit twee paar schoenen. Hoe gek het ook klinkt, het helpt echt om het aantal frustraties hier te verminderen.

3. Humor gebruiken

Probeer ze af te leiden met humor. Als ze geen jas aan willen doen, dan zeg je dat mama hem aan zal doen en probeer erin te kruipen. Of als ze geen onderbroek aan willen, dan zet je die op hun hoofd. Even lachen en dan zijn ze weer vergeten waarom ze boos of humeurig waren.

4. Werk met een time-out

Zoek ergens een neutrale zone (geen slaapkamer), waar ze tot rust kunnen komen als ze boos worden. De truc is om ze net voor ze gaan ontploffen, of iemand pijn gaan doen, daarnaar toe te sturen. Dit is geef straf, geef dit ook aan. ‘Het is gewoon een momentje dat je nodig hebt om af te koelen’. Doe dit ook bij jezelf, dan geef je het goede voorbeeld. Als ik op het punt sta om te roepen, dan zeg ik dat ik: ‘mama heeft even een time-out nodig’. Dan ga ik naar de garage en tier ik even lekker. Dat lucht op!

5. Hun gevoel benoemen

Dat is voor gevorderden die kunnen kalm blijven. Het lukt me ook vaak niet. Dan komt ook bij mij de stoom uit mijn oren (als ze voor de 30ste keer een crisis krijgen). Maar als ze zich pijn doen, dan helpt het wel om te zeggen dat je snapt dat het pijn doet. Of als ze verdrietig zijn, kan je zeggen dat het oké is om te wenen. De bal in hun kamp leggen helpt ook goed: ‘Wat heb je nodig? Hoe kan ik je helpen?’ Maar dus niet bij een boze peuter van twee jaar. Dit lukt pas als ze iets ouder zijn. En dan soms nog altijd niet…

Succes alvast!
Lees ook: Mijn zoon, nee hoor! Winkelen met een peuter is echt af te raden.