Leve alle mama’s (en vooral de mijne)

Vandaag vieren we alle mama’s. Of alle mama’s die zich in hun hart mama voelen.
Sind ik zes jaar geleden bij het clubje moeders kwam, was ik zo onwetend. Nu zes jaar later kijk ik terug op mijn vroegere ik. Maar ik kon onmogelijk weten hoe heftig en intens het moederschap kan zijn. Dat weet je alleen als je er midden in zit.

Het beste leven

Dat je soms om 11u al verlangt tot ze in hun bed zitten. Dat je zelden alleen in je bed ligt en dat je soms wenst dat er een stopknop op die mormels kindjes zouden zitten om even rust te hebben. Maar dat het ook het beste leven is dat je je kon inbeelden. De puurste liefde en de meest intense momenten. Dat je elke dag een betere versie van je jezelf probeert te zijn, voor hen.

Een standbeeld

Mama’s verdienen een standbeeld (net als papa’s trouwens, maar nu even over mama’s). Voor hun eindeloze geduld, hun liefdevolle omgang en voor al hun ge-moeder.
Dat leerde ik van geen vreemden. Mijn mama is de beste. Ze voedde vier kinderen op en runde daarnaast ook nog een zaak. Hoe ze dat allemaal deed, ik heb geen idee. Drie vind ik al druk genoeg, laat staan vier exemplaren. 

Maar zij deed het dus wel. We hadden thuis een apotheek, dus ze was altijd thuis. Dat was heel leuk, want dan konden we elke middag thuis komen eten. Ze moest veel werken, maar toch maakte ze tijd voor ons. Ik herinner me het geluid van de stempel nog, die ik ’s avonds laat in mijn bed hoorde. Daarmee stempelde ze de voorschriften af, zodat ze overdag tijd had voor ons. Als er klanten in de winkel waren, dan stonden mijn broer en ik te wachten achter het muurtje, tot we iets konden vragen. Dat waren nog eens tijden.

Bedankt mama

Bedankt lieve mama, voor het warme nest waarin ik terecht ben gekomen. Bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan. We zien je graag. Het is lastig dat we je zo lang niet zien door Corona. Maar je zit voor altijd in ons hart.