mama waakt, papa slaapt
slapen

Mama waakt, papa slaapt

Ik slaap ’s nachts niet zo vast. Ik denk soms dat ik eerder waak, zoals een hond. Telkens als mijn boys huilen, schrik ik wakker. Van de minste kik die ze geven, rinkelen er alarmbellen in mijn hoofd. Dan sta ik op om ze te troosten. Want ik wil dat ze zich veilig voelen. Dat ze weten dat mama er altijd is als ze me nodig hebben.

Mijn man waakt niet

Mijn man vindt het zever. Hij daarentegen waakt niet. Hij slaapt. Blokvast en potdoof. Om jaloers op te zijn! In het begin dacht ik dat hij erom deed. Ik verdacht hem ervan dat hij gewoon lag te wachten tot ik het niet meer kon aanhoren en opstond. Maar dat heb ik al snel bijgesteld. Hij hoort het écht niet. Dus sta ik iedere keer weer op. Soms tot vervelends toe. Als ik het dan eens waag om te zeggen hoe moe ik wel niet ben (Wees gerust, ik zeg dit echt niet veel! Maar zo’n vijf keer per dag), dan zegt hij: “Je moet gewoon blijven liggen, dan stop het vanzelf. ” Maar dat lukt dus niet. Ik ben een watje op dat vlak. Als ze wenen dan kan ik me vijf minuten beheersen, maar daarna spurt ik als een gek naar hun kamer. Want vijf minuten voelt aan als vijftig.

Hij klaagt dus ook

Als ik zeg dat ik door hun gehuil niet meer kan slapen, dan zegt mijn liefste: “Je moet daar gewoon niet naar luisteren”. Huh? Hoe doe je dat?! Hoe kan je nu vredig slapen terwijl de ene ligt te brullen als een sirene? Of als de andere steeds zo zielig “mama” roept? Het ding is dat hij ook klaagt. Dat ik hem zogezegd wakker maak als ik terug in bed kruip. Hmm…nogal logisch dat ik niet muisstil in bed kruip, dat ik zo’n 100 keer zucht van zelfmedelijden en dat ik halfluid mompel: “De volgende keer is het jouw beurt”.

Opnieuw in slaap raken

Het ergste is niet zo zeer dat opstaan. Maar het terug in slaap raken. Want eenmaal wakker, begint mijn radar te draaien. Midden in de nacht lig ik te piekeren over allerlei (soms echt onbenullige) zaken. Ik maak een lijstje in mijn hoofd met dingen die ik absoluut niet mag vergeten. Maar die ik dan ’s morgens vergeten blijk te zijn (of course). Dan lig ik weer te waken en hoor ik fantoomgehuil. Ik kan alleen maar denken: “Ik moet dringend slapen”. Kortom, het blijkt een geweldige methode om ’s morgens goed uitgeslapen te zijn.

Nu ja, nog een jaar of vijf. Tegen dan slapen ze door, zijn ze ’s nachts niet meer klaarwakker en moet ik ze uit hun bed borstelen. Was het al maar zo ver, can’t wait! Ik vind het wel leuk dat ze me nog veel nodig hebben. Maar -als het even kan- liefst niet midden in de nacht…

Lees ook: mijn slaapuitstellers

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

Één reactie

Een reactie achterlaten