Van de slechtste slapers naar oké slapers

Slapen was één van de dingen die ik graag deed voor ik moeder werd. Maar dat was buiten mijn kinderen gerekend. Soms denk ik: ‘Waarom hebben die dat niet mee van mij?’

De slechtste slapers

We kregen een kind dat nooit moe werd. Hij is nu 9 en nog steeds staat hij om 7u op in het weekend. Gelukkig weet hij ondertussen dat hij moet blijven liggen, want anders zou hij al om 5u opstaan. Dat hij dan als een olifant door zijn kamer loopt en met zijn waterfles lawaai maakt, dat nemen we er wel bij. Hij is gewoon altijd vroeg wakker. Dat heeft hij niet van mij…

Toen kregen we nog een kind. Vergeleken met het eerste kind viel het slapen wel mee. Af en toe een nachtmerrie, maar verder ging het prima. Enig minpunt, het is wel een kotser. En wat is nu de uitgelezen plaats om over te geven? Jawel, in je eigen bed natuurlijk! Dus de nachten dat ik als een zombie zijn lakens stond te verversen heb ik nooit geteld. Want het waren er te veel.

Daarna kregen we nog een kind. Dit kind was nog erger dan het eerste kind. Nooit gedacht dat dit nog kon! Twee jaar lang sliepen we heel weinig. Ondertussen werd ik ouder en vermoeider. Ze laten huilen deed ik niet. Dat kon mijn hart niet aan. Dus nam ik ze bij mij in bed. Het resultaat was dat er altijd wel één kind in ons bed lag. Was dat een goed plan? Nee. Maar het was nog altijd beter dan helemaal niet slapen of 20 keer moeten opstaan.

Het wordt beter mama’s

Ik weet dus wat het is om vaak op te staan ’s nachts. Om zo vermoeid te zijn dat je precies een zombie bent. Om te verlangen tot het weer bedtijd is, terwijl je nog maar net opgestaan bent. Maar lieve mama’s, het wordt beter. Deze blog is een hart onder de riem voor jullie. Want kijk naar ons, het ergste hebben we overleefd. Nu blijft ons bed zo goed als leeg. Af en toe komt er nog een kind met een nachtmerrie langs, maar meestal blijven ze in hun eigen bed.

De nachten zijn vaak weer van mij. Ik kan gewoon doorslapen en voel me ook veel energieker. Dus aan al wie ’s nachts moet opstaan, i feel you. Onze kids hadden onze veiligheid nodig, wat uiteindelijk te begrijpen is. Dus doe wat voor jou goed voelt. Niet omdat iedereen zegt wat je moet doen.

Oké slapers

Nog steeds zijn het vroege vogels, maar als ze redelijk slapen, dan ben ik al tevreden. We vragen toch niet veel he. Hopelijk krijg ik nu deze nacht geen drie kids in mijn bed, omdat ik dat hier zit te jinxen 🙈. In mijn hoofd was er al die jaren altijd 1 troost: ‘Wacht maar tot later mijn jongens, als jullie tieners zijn. Payback time!’

Hebben jullie ook slechte slapers?