Vandaag ben ik 33 jaar. Dat ligt nog altijd dichter bij de dertig, dan bij de veertig, dus dat is oké. Ik vind het trouwens niet erg om ouder te worden. Met wat geluk verdwijnt mijn eeuwige babyface dan eindelijk. Dat babyface achtervolgde me vroeger steeds: in elke school waar ik kwam, dachten ze dat ik de stagiaire was in plaats van de interim. Op dancings mocht ik steevast mijn paspoort bovenhalen om te tonen dat ik echt al achttien was. Top. Dat heet dan gelukkig zijn Als ik naar mijn leven kijk, dan ben ik trouwens best gelukkig. Zwanger van mijn derde kindje (en ja, het is lastig en ik…