Toen waren er weer lichtpuntjes

Het overwinnen van een depressie. Het is een moeilijke weg. In deze blog vertel ik jullie eerlijk en open hoe ik dit deed.

Overwinnen van depressie

De voorbije maanden waren kak. Sorry voor het woordgebruik, maar het was zo. Ik heb erg diep gezeten, het werd donker in mijn hoofd. Het was allemaal teveel, te lastig. De diagnose van de oudste, was echt een rouwproces. Ik wierp de handdoek in de ring en wou alleen nog maar rust. Helaas kan je bij een gezin met drie kinderen niet zomaar de deur dichtgooien met de mededeling: “Dat ze hun plan moeten trekken en dat het nu tijd is om aan mezelf te denken.” Hoewel ik daar echt soms zin in had.

Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulp. Ik was steeds heel open tegen iedereen en kreeg heel veel kaartjes, berichtjes, maaltijden… Wandelingen en babbels met vriendinnen deden veel deugd. Er werd medicatie opgestart, waardoor het rustiger werd in mijn hoofd. Het piekeren ’s nachts ging een stuk beter, zodat slapen weer lukte. Bij de psychologe kon ik ventileren en reflecteren. Dat hielp enorm.

Ik werkte keihard aan mezelf

De voorbije maanden zat ik niet alleen thuis, maar werkte ik ook keihard aan mezelf. In het begin kon ik alleen maar slapen en had ik nergens zin in. Zelfs eten was een opgave. Liters tranen zijn er gevloeid. Ik kon alleen maar in de zetel liggen, want mijn batterijen waren helemaal leeg. Het frustreerde me enorm dat het niet snel genoeg beter ging naar mijn goesting. Ik was het beu om te vechten, ik miste mijn oude leven. Pas toen ik die gedachte losliet, ging het echt beter met me.

Mijn energie komt terug, ik voel aan alles dat het beter gaat. De rust doet me zo’n deugd. Ik leer mezelf weer kennen en ontdek dat ik helemaal zen word van kleuren. Maar ook bloggen en wandelen geven energie. Elke avond doe ik een wandeling met een podcast in mijn oren. Dit is echt mijn momentje. Ook zingen is mijn uitlaatklep. Ik kijk dus heel hard uit naar het moment waarop de repetities weer starten.

Er zijn weer betere dagen

Het waren hele lastige maanden en ik ben er nog niet. De ene dag gaat ook beter dan de andere. Nog steeds zijn er moeilijke dagen, maar dat is oké. De betere dagen zijn weer in de meerderheid, dus daar ben ik blij om. Ik heb weer moed om mijn leven terug op te nemen. Dit was ik lang kwijt.

De vakantie staat voor de deur. Dagen waarin de jongens veel thuis zijn en er weinig tijd is voor rust. Toch weet ik nu dat ik die momenten voor mezelf ga plannen en me eraan houden. Vroeger viel die me-time altijd weg als er iets of wat van shizzle tussen kwam. Nu ga ik me daar bewust aan houden. Dat heb ik wel geleerd.

Je moet het zelf doen

Je krijgt veel dingen aangereikt, maar toch ben jij nog altijd degene die het zelf moet doen. Jij moet die ladder zelf beklimmen. Er is niemand die dat voor je kan doen. Ik begrijp nu heel goed dat je soms met zelfmoord in je hoofd kan rondlopen. Dat je geen uitweg meer ziet. Weet dan dat je altijd met iemand kan bellen. Gelukkig zijn er veel supporters aan mijn zijlijn. Mijn gezin is echt het allerbelangrijkste voor me en ik ben blij dat ik voor hen die ladder opgeklommen ben ❤. Stapje voor stapje kom ik er wel.