Mijn vlinderkind woont in mijn gedachten

Ongeveer 10% van de zwangerschappen eindigt in een miskraam. Ook ik kreeg er mee te maken. Voor Matthias er was, zat er nog een kindje in mijn buik. Een kindje dat we verloren. Voor mij was dit een hele klap. Ik heb veel verdriet gehad, maar gelukkig kon ik toen ook al dingen van me afschrijven. Hieronder lezen jullie hoe ik me toen voelde:

Verdriet van me afschrijven

12-12-2012
Je bent nog zo klein. Amper 8 weken oud, 1cm groot…en toch hou ik al van je. Toen we twee weken geleden een positieve zwangerschap in onze handen hadden, waren we gelukkigste mensen op aarde. Samen begonnen we te dromen van een leven met jou. We zouden voor het eerst mama en papa worden en keken er enorm naar uit. Vandaag kregen we echter slecht nieuws. We hebben je samen gezien op de echo. Alles is zoals het moet. Alleen jouw hartje klopt niet. Ik ben ondertussen beginnen bloeden, dus het ziet er niet goed uit. Ook al kende ik je nog niet, toch was er al die band. Wat mis ik je…

Miskraam

Vijf jaar geleden is het nu dat ik een miskraam kreeg (wat een vreselijk woord is dit!) Ik heb heel diep gezeten en had veel verdriet. Steeds voelde ik de drang om erover te praten, maar mijn man niet. Dus zocht ik in mijn omgeving verhalen van herkenning.
Er waren verhalen, maar die troosten me minder dan ik had gehoopt. Met slecht nieuws loop je niet te koop en mensen stellen zich niet graag kwetsbaar op. Dus heb ik hulp gezocht bij een psychologe. Zij heeft me heel goed geholpen.

Ik wou geen ander kind

Veel mensen zeiden: “het komt wel goed, je kan nog kinderen krijgen.” Ze zeiden dit om me te troosten en het was allemaal zeker goed bedoeld. Maar ik vond het vreselijk. Waarschijnlijk zou het inderdaad nog lukken om een kindje te krijgen. Maar voor mij voelde dat niet zo. Ik wou geen ander kind. Ik wou dit kind! Velen zagen mijn zwangerschap ook niet voor vol aan. Het was pas 8 weken, hoe kon ik daar nu zo verdrietig om zijn? Ik had nog geen dikke buik, ik had amper een foto van de echo. Maar voor mij was het wel al een klein mensje. In mijn gedachten had ik al dromen en voelde ik me al mama. Dat dit dan plots verdween deed zo’n pijn.

Ik voelde me ook schuldig. Het was tenslotte mijn lichaam die gefaald had. Ik vroeg me steeds af of ik iets anders had kunnen doen. Had ik maar wat meer gesport, gezonder gegeten of meer geslapen… Uiteindelijk besefte ik dat ik er niks aan kon doen. De natuur had voor ons beslist. Misschien was het niet helemaal gezond? Maar toen zag ik dat niet zo. Dat mijn kindje van me af werd genomen, vond ik verschrikkelijk.

Een plaatsje geven

Nu nog overvalt het verdriet me soms. Vooral als die 12de december eraan komt of als ik wat emotioneel ben. Ik zocht manieren om mijn verdriet te verwerken. In die tijd kocht ik een vlinderketting, die ik nog steeds draag. Iedere keer als ik een vlinder zie, dan denk ik aan ons kindje.

Er zijn veel ergere dingen in het leven, maar dit was voor mij een heel zwaar moment. Toch heb ik het een plaatsje kunnen geven en ben ik nu heel gelukkig met mijn kinderen. Twee die hier op aarde rondlopen en drie in mijn hoofd en hart.

Ik hoop dat jullie wat steun halen uit deze blog. Als jij even persoonlijk met me wil praten, dan kan dit altijd. Ik weet hoe je je voelt.