verrijken kids je leven
doodeerlijk

Verrijken kinderen je leven? Dit vind ik er van!

Verrijken kinderen je leven echt zoveel? In deze blog neem ik geen blad voor de mond en schrijf ik open en eerlijk hoe ik me daarbij voel. Maar dit allemaal doet niets af van hoe graag ik mijn kids zie, want ik zie ze doodgraag.

Verrijken kids je leven

Iedereen loopt steeds maar te zeggen dat kinderen je leven zoveel verrijken. “Je krijgt er zoveel van terug.” Toen ik even ging nadenken wat ik er precies van terugkrijg, kwam dit lijstje spontaan in me op:

  • grijze haren
  • striemen
  • nachten zonder slaap
  • spuugvlekken op je kleren
  • een huis vol kruimels
  • oren die maar half meer werken door het teveel aan decibels
  • gezeur
  • een pak rimpels (van boos te kijken)
  • plakhanden
  • wallen tot op de grond
  • hoofdpijn

Het moederschap blijft de pittigste job ooit

Oké, oké, ik overdrijf hier wel wat. Maar kinderen opvoeden is en blijft het meest vermoeiende en pittigste wat ik ooit heb gedaan. Soms wou ik dat ik gewoon nog eens kon doen waar ik zin in had, zonder steeds met iedereen rekening te moeten houden. Zonder steeds het goede voorbeeld te geven. Ik heb nog zoveel dromen die ik wil realiseren en dit gaat gewoon niet goed samen met het moederschap. Ik mis mijn oude, rustige leventje. Ik mis het om zelf centraal te staan.

Ploeteren en zweten

Dat ik graag een aanwezige moeder ben, daar zit misschien wel het probleem. Ik kan moeilijk dingen uit handen geven, hoewel ik daar wel in gegroeid ben de afgelopen jaren. Want zelfzorg is zo belangrijk. Ik heb dan ook drie kids, dat is handenvol werk. Het was een bewuste keuze en hoewel ik nog steeds heel blij ben met zo’n groot gezin, is het soms wel ploeteren. Zwoegen en zweten. Mezelf vervloeken. Chaos en decibels. Weinig rust. Dat er ook nog een zorgenkind in huis is, maakt het er niet gemakkelijker op. (Hoewel hij het nu super goed doet en ik zo trots ben van waar hij komt).

moederschap is pittig

De kids zijn nog klein

Mijn kids zijn nog klein. De jongste is pas drie (en hij luistert niet). Er is nog veel drama, maar ik weet dat dit een fase is. Ik zie dat de oudste twee wel al zelfstandiger en stabieler zijn (60% van de tijd) en soms denk ik, wat zou het gemakkelijk zijn zonder dit derde kind. Een minuut later schaam ik me daarvoor, want hij is echt 80% van de tijd een zon en we moeten heel veel met hem lachen. Het zou echt zonde zijn als hij er nooit geweest was!

Mijn tijd komt nog

Dan troost ik me dat mijn tijd nog wel komt. Als ze wat ouder zijn, komt er vast meer tijd vrij voor mijn dromen. En voor nu probeer ik te genieten, tussen het ploeteren door, want ze blijven niet klein. Gelukkig maar.

* Ik weet dat tieners ook niet de aangenaamste kids zijn, maar dat negeren we nog even 😉.

Voel jij je ook zo?

Lees ook: Het moederschap is niet alle dagen feest!

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

7 reacties

  • Sanne

    Zo herkenbaar! Ik ben blij dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Ik denk dat ik geen langetermijnvisie had toen wij aan kinderen begonnen, en misschien maar best of ze waren er niet geweest 😂 Oké, iedereen weet dat die eerste jaren zwaar zijn. Maar ik vind het net daarna pas zwaarder worden. Ze zijn nu 7 en 5 en nog dagelijks zijn er crisissen over kledij, slapen, eten… Ik vind het op dit moment zelfs vermoeiender dan toen ze pas geboren waren en we maar 4 uur sliepen 🙈 Het constante zorgen, aan staan, zien dat je het juiste doet en zegt, het verpletterende verantwoordelijkheidsgevoel… Maar je krijgt er zoveel voor terug he 😬

  • fiekefatjerietjes

    Oja, zéér herkenbaar! Zo eens gewoon je zin doen, zonder dat iemand de hele tijd rond je draait, urgh! En zoals Sanne zegt: je moet altijd aan staan; de overprikkeling is hier echt een ding (bij mij vooral dan). Je moet ook álles delen: je eten, je mooiste stickers, rustige tijd in de badkamer of op het toilet :-). Het is één van de pittigste dingen vind ik ook, ook al hebben wij ‘maar’ één kindje. Maar tegelijk is het ook één van de mooiste dingen die ik ooit deed, vooral als je je kind ziet groeien. Ik vind mezelf wel een betere kleuter/kindermama dan babymama, en net als jij denk ik nog liever niet aan de puberteit ;-). Het is wel zo dat ze met groter te worden zelfstandiger zijn, en ik geniet nu echt wel nog volop van de knuffels en het op de schoot kruipen. Of hand in hand naar school wandelen. Want ooit komt de dag dat ze dat niet meer zullen willen…

  • Irene

    Ik mis mijn oude leven ook regelmatig. Ik zie mijn zoontje echt doodgraag, zou hem voor geen geld van de wereld meer willen missen maar ik denk soms ook nog ‘waar ben ik toch aan begonnen?’ :p

  • Evi

    Wat een eerlijke en vooral ook herkenbare post. Ik mis vaak ook mijn oude leven. En dan vooral eigenlijk het feit dat je constant zorgen hebt en aan het zorgen bent voor. Ik moet ook toegeven dat ik Sanne wel volg. Ik vind het nu soms een pak zwaarder dan toen Tuur net geboren was. Toegegeven, hij is een pak zelfstandiger dan toen (gelukkig maar :-)), maar het opvoeden en de zorgen daarrond, die vind ik een pak uitdagender en zwaarder dan wanneer ze net geboren zijn. Maar je krijgt er inderdaad heel veel liefde van terug. En ik zou ook geen leven zonder Tuur meer willen 🙂

Een reactie achterlaten