geluk

Wat er echt toe doet

“Hoe het hier gaat? Op en af.” De ene keer denk ik: “Is het nog geen bedtijd?” en de andere keer: “Ik zou alles geven voor vijf minuten rust.” Nu ze vandaag naar school mochten en ik vrijdag ook weer mag starten als juf van het derde leerjaar, voelt het al bijna weer normaal. Maar gelukkig waren in die tien weken ook mooie momenten die ik eigenlijk niet wil vergeten:

  • Er was plots meer tijd. Tijd voor elkaar, voor ons als gezin. In die 10 weken groeiden ze allemaal (letterlijk! zeker 5 cm) en leerden ze nieuwe dingen. Onze derde kleuter leerde lezen (wou hij zelf), onze eerste kleuter leerde fietsen en onze baby leerde kruipen/poepschuiven.
  • Hoe rustgevend het is om gewoon eens een dagje thuis te blijven. Meestal zitten de vakanties stampvol en doen we heel veel uitstapjes. Nu werden die vervangen door pyjamadagen en hadden we zeeën van tijd om te aperitieven, gezelschapspelletjes te spelen( met hun eigen regels weliswaar) en te barbecueën.

aperitieven

  • Ze ontdekten de tuin en speelden uren op de trampoline en op de schommel. Schermtijd was hier natuurlijk ook aanwezig (als mama rust nodig had), maar ze zaten heel veel buiten.
  • Hoewel er ook heel veel ruzies waren, vormden ze net meer een team. Ze hadden enkel elkaar en bedisselden honderden geheimen samen (nee, je mag het niet horen mama!).
  • Wandelingen en fietstochtjes werden onze lichtpuntjes. Even opladen in de natuur. Heerlijk!
  • Picknicken in onze eigen tuin. Dat vonden ze elke keer weer geweldig. Het houdt niet veel in en toch is het erg fijn.

fullsizeoutput_26ad

  • Gewoon weer kind kunnen zijn in de speeltuin. “Mama, joehoe! Kijk eens wat ik doe!” Dat hebben we allemaal veel te lang gemist.
  • Het klappen in de straat. Elke avond om 20u gingen de deuren open en kwamen we eensgezind op straat. Om te klappen voor onze helden. Nu nog klappen we elke avond. Voor iedereen die zijn best blijft doen, ondanks de soms bizarre regels.
  • Knuffelen mocht niet meer. Dan pas ontdekte ik hoe graag ik mensen vastpak. Gelukkig kon ik de kids nog knuffelen, dat maakte veel goed.
  • Even mijn hoofd leeg maken door te gaan lopen. Dat was voor mij echt een opsteker. Die gestolen momenten dat ik even alleen was. Daarnaast was het ook goed voor mijn conditie. Tikkertje spelen is nu een makkie ?.

Als alles weer zijn normale gangetje gaat, dan hoop ik dat er toch een paar dingen blijven hangen. Zoals pyjamadagen in het weekend, het lopen en de wandelingen in eigen dorp. Koesteren wat echt telt ?.

wandelen

Ik ben Mie. Mijn blog gaat over het moederschap. Ik neem je mee op avontuur met de nodige humor en drama. Hier vind je vooral eerlijke en herkenbare verhalen.

7 reacties

  • MamaJezz

    Mooi geschreven. Het is een bijzondere tijd. Laten we het dan inderdaad maar zo veel mogelijk van de positieve kant bekijken. Later kijken we hier vast met een goed gevoel op terug. Die extra tijd met je gezin was een cadeautje.

  • Goofball

    Het werken was lastig met de kinderen in de buurt en we zijn daar alleen doorgekomen door massaal veel schermtijd te gebruiken (we hebben maar minituintje en mijn man en ik zaten uren in online vergaderingen)…maar buiten dat kijk ik in feite heel positief naar de voorbije maanden. Ik vond het een geweldig privilege om zoveel samen te zijn, om op de eerste rij te zitten als mijn oudste nieuwe klanken leerde lezen en schrijven , om samen gezelschapspelletjes te ontdekken en te leren puzzelen (hmm er waren best wel wat zo’n corona aankopen ), … Da’s iets dat nooit meer zal terugkeren.

    Ik streef in feite altijd lege agenda’s na in het weekend en daarom ben ik ook maar uiterst langzaam uit mijn bubbel aan het komen. Maar ‘k ben wel superblij voor de kinderen dat hun leven normaliseert en ze weer naar school kunnen met hun vrienden (ipv dagen naar filmpjes op de ipad kijken).

    Voor ons gezin is de Corona balans echt positief en om die reden kijk ik ook niet meer met zoveel angst naar een potentiële toekomstige lockdown als er nieuwe besmettingsgolven zouden komen.

Een reactie achterlaten