Zolang we maar samen zijn

Wat me deze week heel erg schokte was het immigratiebeleid van Trump. Ik weet het, er is al veel over gezegd. Maar ik wil er ook nog wat over kwijt. Nooit fan geweest van die vent. Te veel eigendunk en te weinig empathie. Maar wat hij nu deed, slaat echt alles! Als ik hem morgen tegenkom, dan trek ik al zijn haren (persoonlijk!) uit.

Geen criminelen

Het raakte me vooral zo fel, omdat ik zelf mama ben. Gelukkig leven we hier in een goed land, waar we niet moeten vluchten. Gelukkig is er hier geen oorlog. Maar sommige mensen hebben het niet zo goed. Is het dan zo gek dat ze op zoek zijn naar een beter leven? Speciaal voor hun kinderen? Dat ze illegaal de grens oversteken, maakt van hen nog geen criminelen.

Hartverscheurende beelden

Toen ik die hartverscheurende beelden zag op televisie, bloedde mijn hart en liepen er rillingen over mijn rug. Hoe kan je zoiets doen? Hoe kan je kinderen scheiden van hun ouders? Dan ben je toch een onmens. Veel kan ik natuurlijk niet doen, maar ik schreef me wel in op Amnesty International. Gelukkig paste Trump daarna zijn beleid aan (de kinderen en ouders worden niet meer gescheiden. Maar voor 2300 kinderen is het al te laat. Die krijgen hun ouders waarschijnlijk nooit meer te zien).
Natuurlijk denk ik dan aan mijn eigen kids. Ik zou gek worden. Steeds wil ik mijn kinderen beschermen. Dus ging ik ’s avonds naar hun kamer en knuffelde hen nog eens goed. Wij tegen de rest van de wereld. Zolang we maar samen zijn.