-
Toen waren er weer lichtpuntjes
De voorbije maanden waren kak. Sorry voor het woordgebruik, maar het was zo. Ik heb erg diep gezeten, het werd donker in mijn hoofd. Het was allemaal teveel, te lastig. De diagnose van de oudste, was echt een rouwproces. Ik wierp de handdoek in de ring en wou alleen nog maar rust. Helaas kan je bij een gezin met drie kinderen niet zomaar de deur dichtgooien met de mededeling: “Dat ze hun plan moeten trekken en dat het nu tijd is om aan mezelf te denken.” Hoewel ik daar echt soms zin in had. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulp. Ik was steeds heel open tegen iedereen en kreeg…
Dit vind je misschien ook leuk
Mie’s randomness of being
Het stokje van Sanne
Toen werd het donker in mijn hoofd
-
De zotte rollercoaster van het ouderschap
Mama zijn is een deel van mijn leven. Een groot deel. Een geweldig deel ook. Ik ben de uitdaging met open armen aangegaan en ik heb 0,0 spijt als ik naar mijn drie kids kijk. Want zij zijn echt waar het beste wat ik ooit gemaakt heb. Door hen ben ik een mama geworden en dat is echt waar het beste gevoel dat je kan hebben. Ik probeer dat voor ogen te houden als ik weer eens aan het vloeken ben. Of als er weer eens een kind ziek is. Het moederschap is zo geweldig, maar ook zo intens. Je kan het ouderschap het best vergelijken met een dagje in…
Dit vind je misschien ook leuk
Wat een moeder moet kunnen
Laat me maar in mijn moederbubbel
De broederband
-
Toen werd het donker in mijn hoofd
Het is hier stil. Mijn batterijen zijn helemaal leeg. Mijn lichaam op. Onze jongste nachtbraker zorgde voor een gigantisch slaaptekort. Deze winter waren de kids heel veel om de beurt ziek. Geen oplaadmomenten meer door Corona. Veel verdriet over de oudste. Gepieker ’s nachts. Het deed me kraken. Het werd donker in mijn hoofd. Ik zag geen lichtpuntjes meer. De moed zakte me in de schoenen. Nergens meer zin in. Nergens energie voor. Ik snakte alleen nog maar naar rust. Maar mijn gezin kon ik niet zomaar ergens parkeren. Kids maken nu eenmaal lawaai. Ik kon er alleen niet tegen. Opstaan ’s morgens was elke dag een gevecht in mijn…
-
Mijn oudste is 7 jaar
Lieve Matthias, Wat gaat de tijd snel. Je maakte me 7 jaar geleden voor het eerst mama. Deze titel draag ik met trots, want jullie zijn echt het beste wat me kon overkomen. Je wordt groot, maar soms zou ik je graag terug in een potje stoppen. Om je te beschermen. De wereld is niet gemakkelijk voor je. Teveel prikkels, teveel lawaai. Dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn, begrijp jij niet goed. Structuur en regelmaat helpen je. We proberen je een veilige thuis te geven, waar je jezelf kan zijn. Waar je boos kan zijn en het oké is om even stoom af te laten. Vanop de zijlijn moedigen we…
Dit vind je misschien ook leuk
Mijn 5-jarige zoon
Brief aan mijn oudste: 6 jaar
Brief aan mijn jongste: 1 jaar
-
Wat als je kind een label krijgt?
Ik twijfelde om dit te publiceren. Maar uiteindelijk doe ik het toch. Om te laten zien waar het systeem fout loopt. Het is een kwetsbare blog, een beetje anders dan jullie van me gewend zijn. Dus wees een beetje lief als je reageert. De oudste was altijd al verlegen. En gevoelig. Maar in het begin sta je daar niet echt bij stil. “Het is zijn karakter” denk je dan. Maar hoe hij ouder hij wordt, hoe meer mijn gevoel zei dat er iets niet klopte. Hij had wel heel veel angsten en hij had wel erg veel tijd nodig om mensen te vertrouwen. Dus liet ik hem testen, want ik…
